بیداری روحانی در خانواده

بیداری روحانی : هـزاران سال قبـل ، در زیباترین باغ جهان ، مـرد و زنی زندگی می کردند . آنها شبیه خالق خود بودند و تنها مقصود و هدف زندگی شان این بود که خالق خود را به دیگر مخلوقات و به یکدیگر ظاهر سازند و از این راه در هر دقیقه ای از روز او را تمجید کنند و جلال دهنـد . با فروتنی در حضور خالق خود زندگی می کردند و می دانستند که خودشان مخلوقند و به همین جهت کاملاً تسلیم اراده او بودند . چون آنها هر روز تسلیم اراده او بودند و برای خالقشان زندگی می کردند و نه برای خود ، مطیع یکدیگر نیز بودند . بنابراین در اولین خانواده ای که در آن باغ زیبا تشکیل شد ، هم در رابطه با خدا و هـم با یکدیگر ، هماهنگی و آرامش و محبت و اتحاد کامل برقرار بود . ولی یک روز ایـن هماهنگی به هم خورد ، زیرا مار ( شیطان ) مخفیانه به این خانه ای که خدا در محور توجه آن بود ، خزید و با خود گناه را وارد ساخت . چون آنها دوستی خود را با خدا از دست داده بودند . رابطه بین خودشان نیز به هم خورد . دیگر برای خدا زندگی نمی کردند، هر کدام برای خود زندگی می کرد . حال دیگر هر یک خدای خودش شده بود و چون برای خدا زندگی نمی کردند ، برای همدیگر نیز زندگی نمی کردند . به این ترتیب ، آرامش و هماهنگی و محبت و اتحـاد رفت و جای آن را ناسازگاری و نفرت گرفت ،به عبارتی گناه !

گناه ، اول وارد خانـه شـد . در خانه بیشتر از هر جای دیگری گناه می کنیم و به همین دلیل خانه های ما اولین جایی است که به بیداری روحانی احتیاج دارد . البته کلیساها باید بیدار شوند و کشورها و جهان نیز به بیداری محتاجند . ولی ایـن عـیـن ریاکاری است که بگوئیم کلیساهای ما بیدارند ولیکـن خانواده های ما چنین نیستند . برای شروع بیداری روحانی ، خانه مشکل ترین جاست ولی مهم تر و لازم تر از همه جاست . پیش از اینکه جلوتر برویم باید به یاد آوریم که بیداری روحانی واقعاً چیست . بیـداری روحانی به طور سـاده یعنی اینکه در قلب هایی که روحانیت در آنها بسیار ضعیف است ، حیات تازه ای شروع شود ، البته حیاتی که آغاز آن متکی بر تلاش ها و کوشش های انسانی ما نیست . ایـن حیـات ، نه انسانی بلکه الهی است . حیات عیسی است که ما را پر می سازد و از ما جاری می شود . این حیات جدید بوسیله دوستی و اتحاد با دیگران ،در ما ظاهر می شود ، یعنی دیگـر بیـن ما و خـدا و بین ما و سایرین هیچ مانعی وجـود نـدارد . خانه و خانواده اولین جایی است که باید این موضوع در آنجا عملی شـود . بسیاری از ما که خود را مسیحی می خوانیم ، رفتارمان چقدر با طریق بالا فرق دارد . عصبانی شدن شر مسائل جزئی ، اخلاق خشن ، خودخواهی و تنفر .حتی گاهی که بین اعضای خانواده ظاهراً اختلافی نیست . اغلب اتحاد کامل و مشارکت و دوستی واقعی دیده نمی شود . هر چیز که بین ما و دیگران جدایی بیندازد ، باعث دوری ما از خدا خواهد شد و دوستی ما را با خداوند به هم خواهـد زد ، طوری که دیگر حیات و زندگی الهی از قلب ما جاری نخواهد گردید .